Det byrjar å nærme seg fem månedar sidan eg starta denne bloggen. Mykje har skjedd sidan slutten av september, og eg har lært veldig mykje om både blogging, og kommunikasjon. Og om å markedsføre seg sjølv. Mange bloggar kun for sin eigen del, altså utan å vere så opptekne av antal besøkjarar og kommentarar. Så har du oss andre, som har lyst å nå ut. Har lyst til å dele. Har lyst å inspirere andre. Veldig lyst. Men har eg blitt ein ekte bloggar no? Eller er det enno noko som manglar? Eg har ikkje Tilda stuff i heimen, ikkje Greengate heller. Men eg har fire zinkhus ;) så det skapar kanskje ein slags balanse? Eg har heller ikkje hatt eit "Keep calm and carry on skilt", før i går. Eg laga det sjølv altså! ;)Men blir ein oppteken av å ha det andre har, eller blir ein inspirert av andre til å skape nye detaljar; og så blir det ofte til at ein velger ting ein har sett her inne? Eg er ikkje sikker sjølv? Såg at NIB tok opp problematikken med kopiering. Eg er veldig redd for å bli ein copycat. Ubevisst. Eg har sidan barndomen valgt annaleis enn alle rundt meg. Og det er noko eg håper å kunne fortsetje med? Ikkje på død og liv skulle ha akkurat det alle andre har... Men så ser eg ein ting eg berre synes er så fantastisk, og så har eg SÅÅÅ lyst på akkurat dette... Når eg starta opp, skulle eg forklare stilen i huset her. Og der kom eg til kort... Har lært no at eg nok er inspirert av det franske, med ein touch av factory, men likevel godt blanda med den norske landstilen... ??? Forstå det den som vil. Min interiørveg vidare er i alle fall litt klarare etter fem månedar med blogging. Og eg veit at eg kjem til å sjå tilbake på desse månedane med takksemd. Same kva familemedlemmar og samfunnet ellers meinar. Eg har gjort eit val, og eg er stolt av å ha kome med ein fot ut av bloggeskåpa. Der sat eg frå juni til slutten av september 09. Jantelova tilseier vel at ein ikkje skal tru at ein er noko. Og det er lett å få det stempelet, i alle fall her inne i grisgrendte fjordstrøk. Men det får eg ta sjansen på. Det er veldig misforstått, viss nokon trur ein bloggar for å vise at ein har det finare enn andre, eller kan meir enn andre.... Den som kjenner kreativiteten sprengje på, og samstundes er glad i å dele tankar og idèar, veit nok kva eg meiner? Eg trur nok ikkje eg er åleine om å ha desse tankane? Det har vore godt å vere så å seie anonym her inne. Å kunne vise og skrive, utan at kjende kritikarar frå mitt tidlegare liv sat og leste korrektur med argusauger... Men no er eg i ferd med å verkeleg dette ut av denne store skåpa, og ut i sollyset, der både skrivefeil, uttalelsar og intime interiørdetaljar blir avslørt... Men eg vonar verda vil ta godt imot meg? For eg er berre meg... Berre Elin med alle feil og manglar. Berre ei jente som er glad i livet, i medmenneskje, og som meiner det ho skriv til alle dokke andre. Elin med hjertet større enn vetet til tider... Eg veit... Eg har aldri kjend meg så heime nokon gong før i eit samfunn, som her inne. Så viss eg skulle slutte å blogge, er det i alle fall ikkje på grunn av mistrivsel i bloggverda. Eg er alle stor takk skuldig, for å få lov å dele med eit så flott publikum! Unik oppleving. Utan tvil. Berre gode ord. Og på grunn av dette siste, kjenner eg meg som ein ekte bloggar... ;)
Keep calm and carry on!
Ha ein fin dag i morgon!
