Om å vere seg sjølv

Eg har ALLTID hata å bli tatt bilde av. Eg har alltid tatt bilder av andre. Til og med etter barnefødslane, er det eg som har fotografert. -Elin, nei det er bra med henne! Ho tar bilder no! (tlf.smt.etter sist fødsel, far gløymde å nevne stinga som held på å bli sydd, medan mor fotograferte...) ;) Bilde eller ikkje på bloggen? Forstår at dette også er noko som mange meiner noko om. Eg har hatt bilder. Men har sletta nokre i etterkant. Det er liksom skummelt å blottleggje seg for mykje. Har ikkje behov for det heller. Men så synes eg at det er kjempekjekt å sjå bilder av dokke andre. Å ha eit fjes bakom dei kjekke kommentarane. Og i dag kler eg meg naken for hogg. For i dag vil eg skrive om å vere seg sjølv. For ein bør tøre å vere seg sjølv. Og i mitt tilfelle, er det bloggen som har åpna augene mine igjen. Dei har vore åpne før, men så skjedde det så mykje i livet, som gjorde at det var meir behageleg å late dei att. Etter fleire år med dårleg sjølvtillit, og mykje sjukdom slapp eg lite lys inn. Men no myser eg mot verda igjen. Litt usikker, men med eit klarare mål for kvar dag. Nemleg eit liv som gjev meg lukke, og energi. Ein bør alltid søkje eit liv, der ein kan kjenne på desse kvalitetane innimellom. Kanskje ikkje heile tida, men av og til. Det er i alle fall målet mitt no. Det er ikkje sikkert at ein blir rik av denne lukka, men ho kan heller ikkje kjøpast for pengar.

Eg hadde ein kjempegod ven for nokre år sidan, Oskar. Han var godt vaksen, men starta som freelancefotograf for diverse aviser. Han vart ein mentor for meg, og lærte meg uendeleg mykje om livet. Eg fekk kjenne han nokre år, før han døydde hausten 2005 av kreft. Eg saknar han. Og eg vonar at det finns ein himmel, og at Oskar smiler når han ser meg krype rundt med kameraet på snaue svaberg, i høge brøytekantar og i merkelege positurar her inne i huset. For Oskar hadde så mange draumar, og realiserte ein etter ein, før han døydde. Og han sa så ofte til meg: -ikkje bry deg om kva andre synes Elin, ver deg sjølv!

Eg har eit langt liv framfor meg, og kjenner at det er på tide å vere meg sjølv att. At eg finn styrke til ikkje å bry meg om kva andre meiner, å kunne realisere draumar og behalde håpet. Livet er ikkje enkelt. Tvert imot. Men det er i motbakke det går oppover. Eg håper at du også har styrke til å bli den beste du kan vere. For vi fortener lukke alle saman, og så blir vi ei betre utgåve av oss sjølve, viss vi opplever henne! Og husk alltid på, at du vil aldri vere den beste for dei rundt deg heller,

viss du ikkje har det godt med deg sjølv... 

Så stå på, og husk alt du har å vere glad for kvar einaste dag, men tillat deg sjølv å strekkje deg etter nye mål i framtida! Det nest beste treng ikkje alltid å vere godt nok...

Berre du er du, så unik, sterk og vakker! Difor kan du lukkast!

Eg ynskjer deg ein lysande, fin dag, Carpe Diem!